Development of assessment protocol and comparative of animal welfare for beef cattle farm in Thailand

Abstract

The objectives of this study were: (1) to develop an appropriate welfare assessment index for beef cattle that can identify and compare levels of animal welfare across different farming systems; (2) to analyze the relationships among animal welfare, farming systems, and cattle health outcomes; and (3) to examine and compare the knowledge, attitudes, and practices (KAP) of beef cattle farmers in Phayao Province under different farming systems (extensive, semi-intensive, and intensive). Data were collected from 60 beef cattle farmers (20 per system) using a newly developed welfare assessment tool encompassing five domains, 11 criteria, and 41 indicators, together with cattle health records and a KAP questionnaire. The data were analyzed using non-parametric statistics, including the Kruskal–Wallis test with Dunn’s post-hoc test, Spearman’s rank correlation (ρ), PERMANOVA, MANOVA, and Chi-square tests. The results indicated that the developed assessment tool was appropriate and capable of classifying farms into three welfare levels: high, medium, and low. Farms operating under intensive systems generally achieved significantly higher welfare scores than semi-intensive and extensive systems. Welfare levels were positively correlated with cattle health outcomes, as farms with higher welfare levels exhibited substantially lower mortality and morbidity rates. In addition, the KAP analysis revealed that farmers in intensive systems demonstrated significantly higher knowledge, attitudes, and practices regarding animal welfare compared to other groups. In conclusion, the developed welfare assessment tool can serve as a standardized instrument for beef cattle farms in Thailand, enabling farmers and relevant agencies to effectively monitor and improve farm management. Moreover, it provides essential information for enhancing the quality of Thai beef production in line with international standards, thereby promoting food safety, product quality, and the sustainability of the beef industry.

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ (1) เพื่อพัฒนาดัชนีชี้วัดที่ใช้ในการประเมินสวัสดิภาพสัตว์สำหรับโคเนื้อที่เหมาะสมในการระบุและเปรียบเทียบระดับสวัสดิภาพสัตว์ในฟาร์มของเกษตรกรในระบบการเลี้ยงที่แตกต่างกัน (2) เพื่อวิเคราะห์ความสัมพันธ์ระหว่างสวัสดิภาพสัตว์ ระบบการเลี้ยง และผลลัพธ์ด้านสุขภาพของโคเนื้อ และ (3) เพื่อตรวจสอบและเปรียบเทียบความรู้ ทัศนคติ และแนวปฏิบัติของเกษตรกรผู้เลี้ยงโคเนื้อในจังหวัดพะเยาในระบบการเลี้ยงที่แตกต่างกัน (แบบปล่อยทุ่ง แบบกึ่งขังกึ่งปล่อย และแบบขังคอก) การศึกษานี้ทำการเก็บข้อมูลจากเกษตรกรผู้เลี้ยงโคเนื้อจำนวน 60 ราย (ระบบละ 20 ราย) โดยใช้แบบประเมินสวัสดิภาพสัตว์ที่พัฒนาขึ้น ครอบคลุมทั้ง 5 ด้านหลัก 11 เกณฑ์ และ 41 ตัวชี้วัด ร่วมกับการใช้แบบบันทึกสุขภาพโคและแบบสอบถาม KAP ข้อมูลถูกวิเคราะห์ด้วยสถิติไม่อิงพารามิเตอร์ ได้แก่ Kruskal–Wallis test และ Dunn’s post-hoc test การหาค่าสหสัมพันธ์ด้วย Spearman’s rho การวิเคราะห์ PERMANOVA และ MANOVA รวมถึงการทดสอบไคสแควร์ ผลการวิจัยพบว่า แบบประเมินที่พัฒนามีความเหมาะสมและสามารถจำแนกระดับสวัสดิภาพสัตว์ได้ 3 ระดับ คือ สูง ปานกลาง และต่ำ ฟาร์มในระบบขังคอกส่วนใหญ่มีคะแนนสวัสดิภาพสูงกว่าระบบกึ่งขังกึ่งปล่อยและปล่อยทุ่งอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ ระดับสวัสดิภาพมีความสัมพันธ์เชิงบวกกับสุขภาพสัตว์ โดยพบว่าฟาร์มที่มีสวัสดิภาพสูงมีอัตราการตายและการเจ็บป่วยต่ำกว่าอย่างชัดเจน ขณะที่ผลการวิเคราะห์ KAP แสดงให้เห็นว่าเกษตรกรในระบบขังคอกมีความรู้ ทัศนคติ และการปฏิบัติเกี่ยวกับสวัสดิภาพสัตว์สูงกว่ากลุ่มอื่นอย่างมีนัยสำคัญ โดยสรุปการพัฒนาแบบประเมินครั้งนี้สามารถใช้เป็นเครื่องมือมาตรฐานสำหรับฟาร์มโคเนื้อในประเทศไทย ช่วยให้เกษตรกรและหน่วยงานที่เกี่ยวข้องสามารถติดตามและปรับปรุงการจัดการฟาร์มได้อย่างมีประสิทธิภาพ ทั้งยังเป็นข้อมูลสำคัญต่อการยกระดับคุณภาพการผลิตเนื้อโคไทยให้สอดคล้องกับมาตรฐานสากล ส่งเสริมความปลอดภัย คุณภาพ และความยั่งยืนของธุรกิจโคเนื้อ