INVESTIGATION OF SELF-DIRECTED LEARNING PERFORMANCE OF UNDERGRADUATE STUDENTS IN ENGLISH WRITING COURSE

Abstract

This survey study aimed 1) to investigate self-directed learning performance (i.e. self-management, self-monitoring, using additional learning tools, seeking assistance from others, and motivation) of undergraduate students with three different levels of writing proficiency (high, medium, and low) in English writing course and 2) to compare self-directed learning performance of undergraduate students with different levels of writing proficiency. This study used a mixed method data collection; quantitative and qualitative in order to respond to the objectives of the study. The participants in this study were 53 third-year English major students enrolled in Academic Writing course in the 2nd semester of the academic year 2021 at the University of Phayao. The data were collected by using self-directed learning performance questionnaire and semi-structured interview. The data were analyzed by using percentage, means, standard deviation, F-test, and thematic analysis. The findings were as follows: 1) Self-directed learning performance of the students with high writing proficiency was at high level in the aspects of self-management, self-monitoring, using additional learning tools, and motivation whereas they had low level of seeking assistance from others. The students with medium writing proficiency had high level of self-directed learning performance in self-management, self-monitoring, and using additional learning tools while their seeking assistance from others and motivation were at moderate level. For low writing proficiency students, they had high level of self-directed learning performance in using additional learning tools. However, their self-management, self-monitoring, and motivation were at moderate level, and their seeking assistance from others was at low level. 2) The mean scores of self-monitoring and motivation of high writing proficiency students were significantly higher than medium and low proficiency students at .05 level. However, there were no statistically significant differences at .05 level in the aspects of self-management, using additional learning tools, and seeking assistance from others among three groups of students.

การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยเชิงสำรวจ มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาการเรียนรู้แบบนำตนเอง (เช่น การจัดการตนเอง, การติดตามดูตนเอง, การใช้เครื่องมือในการเรียนรู้เพิ่มเติม, การขอความช่วยเหลือจากผู้อื่น และแรงจูงใจในการเขียน) ของนิสิตระดับปริญญาตรีที่มีระดับความสามารถทางการเขียนแตกต่างกัน (สูง, ปานกลาง, ต่ำ) ในรายวิชาการเขียนภาษาอังกฤษ และ 2) เปรียบเทียบการเรียนรู้แบบนำตนเองของนิสิตระดับปริญญาตรีที่มีระดับความสามารถทางการเขียนแตกต่างกัน การวิจัยนี้ใช้ระเบียบวิธีวิจัยแบบผสมผสานในการเก็บข้อมูลเชิงปริมาณ และเชิงคุณภาพเพื่อที่จะบรรลุวัตถุประสงค์ของการศึกษา กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการศึกษาครั้งนี้ ได้แก่ นิสิตชั้นปีที่ 3 สาขาวิชาภาษาอังกฤษที่ลงทะเบียนเรียนรายวิชาการเขียนเชิงวิชาการ ภาคเรียนที่ 2 ปีการศึกษา 2565 มหาวิทยาลัยพะเยา จำนวน 53 คน ดำเนินการเก็บรวบรวมข้อมูลโดยใช้แบบสอบถามการเรียนรู้แบบนำตนเอง และแบบสัมภาษณ์แบบกึ่งโครงสร้าง ดำเนินการวิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้ร้อยละ, ค่าเฉลี่ย, ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน, F-test และการวิเคราะห์แก่นสาระ ผลการวิจัย ดังนี้ 1) นิสิตที่มีระดับความสามารถทางการเขียนสูงมีระดับการเรียนรู้แบบนำตนเองสูงในด้านการจัดการตนเอง, ด้านการติดตามดูตนเอง, ด้านการใช้เครื่องมือในการเรียนรู้เพิ่มเติม และด้านแรงจูงใจในการเขียน ในขณะที่ด้านการขอความช่วยเหลือจากผู้อื่นอยู่ในระดับต่ำ นิสิตที่มีระดับความสามารถทางการเขียนปานกลางมีระดับการเรียนรู้แบบนำตนเองสูงในด้านการจัดการตนเอง, ด้านการติดตามดูตนเอง และด้านการใช้เครื่องมือในการเรียนรู้เพิ่มเติม ในทางกลับกันด้านการขอความช่วยเหลือจากผู้อื่นและด้านแรงจูงใจในการเขียนอยู่ในระดับปานกลาง สำหรับนิสิตที่มีระดับความสามารถทางการเขียนต่ำมีระดับการเรียนรู้แบบนำตนเองในด้านการใช้เครื่องมือในการเรียนรู้เพิ่มเติมสูง อย่างไรก็ตามในด้านการจัดการตนเอง, ด้านการติดตามดูตนเอง และด้านแรงจูงใจในการเขียนอยู่ในระดับปานกลาง และด้านการขอความช่วยเหลือจากผู้อื่นอยู่ในระดับต่ำ 2) นิสิตที่มีระดับความสามารถทางการเขียนสูงมีค่าเฉลี่ยในด้านการติดตามดูตนเองและด้านแรงจูงใจในการเขียนสูงกว่านิสิตที่มีระดับความสามารถทางการเขียนปานกลางและต่ำอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติระดับ .05 อย่างไรก็ตามไม่พบความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติระดับ .05 ระหว่างนิสิตทั้ง 3 กลุ่มในด้านการจัดการตนเอง, ด้านการใช้เครื่องมือในการเรียนรู้เพิ่มเติม และด้านการขอความช่วยเหลือจากผู้อื่น