THE USE OF SIMULATION TECHNIQUES TO ENHANCE ENGLISHSPEAKING SKILLS OF EFL SECONDARY SCHOOL STUDENTS

Abstract

The study aims to 1) compare the English-speaking skills of EFL secondary school students in Thailand before and after using simulation techniques, 2) investigate the progress of the students’ speaking skills, and 3) study the students’ attitudes towards using simulation techniques. The study used a quasi-experimental research design with one group pre-test and post-test with 10 grade eight students in the 2/2021 semester. The participants learned through five simulations: (1) Asking for and offering help, (2) Buying and selling, (3) Asking and giving directions, (4) Making a phone call, and (5) Giving suggestions. The data were collected by using a speaking pre-test and post-test with a rubric based on pronunciation, fluency, grammar, and vocabulary, and semi-structured interviews. The data were analyzed using percentage, mean, standard deviation, inter-rater reliability analysis, Wilcoxon Signed Rank Test and content analysis. The findings show that the post-test scores were significantly higher than the pre-test scores at P < 0.05 for all simulations. Moreover, the post-test scores of simulations five were significantly higher than the post-test scores of simulation one indicating the progress of students’ speaking skills. Additionally, the students expressed positive attitudes towards simulation techniques as they were enabled to learn new vocabulary, practice real-life situations, and increase their self-confidence. However, learning through simulations could cause anxiety because they were worried about finding the correct and appropriate words to use. This result suggests that building students’ vocabulary knowledge before having them participate in simulations is essential.

การศึกษาครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) เปรียบเทียบทักษะการพูดภาษาอังกฤษของนักเรียนระดับมัธยมศึกษาที่เรียนภาษาอังกฤษเป็นภาษาต่างประเทศ (EFL) ในประเทศไทยก่อนและหลังการใช้เทคนิคการจำลองสถานการณ์ 2) ศึกษาพัฒนาการของทักษะการพูดของนักเรียน และ 3) ศึกษาทัศนคติของนักเรียนที่มีต่อการใช้เทคนิคการจำลองสถานการณ์ การวิจัยนี้เป็นการวิจัยกึ่งทดลอง (quasi-experimental research) โดยใช้รูปแบบการทดสอบก่อนและหลังกับกลุ่มตัวอย่างกลุ่มเดียว ซึ่งเป็นนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 จำนวน 10 คน ในภาคเรียนที่ 2 ปีการศึกษา 2564 ผู้เข้าร่วมการวิจัยได้เรียนรู้ผ่านกิจกรรมจำลองสถานการณ์ 5 สถานการณ์ ได้แก่ (1) การขอความช่วยเหลือและการให้ความช่วยเหลือ (2) การซื้อและการขาย (3) การถามและบอกเส้นทาง (4) การโทรศัพท์สนทนา และ (5) การให้คำแนะนำ เครื่องมือที่ใช้ในการเก็บข้อมูล ได้แก่ แบบทดสอบการพูดก่อนเรียนและหลังเรียนซึ่งประเมินด้วยรูบริกในด้านการออกเสียง ความคล่องแคล่ว ไวยากรณ์ และคำศัพท์ รวมถึงการสัมภาษณ์แบบกึ่งโครงสร้าง ข้อมูลถูกวิเคราะห์ด้วยสถิติร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน การวิเคราะห์ความเชื่อมั่นระหว่างผู้ประเมิน การทดสอบ Wilcoxon Signed Rank Test และการวิเคราะห์เนื้อหา ผลการวิจัยพบว่า คะแนนหลังเรียนสูงกว่าคะแนนก่อนเรียนอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ P < 0.05 ในทุกสถานการณ์ นอกจากนี้ คะแนนหลังเรียนของสถานการณ์ที่ห้า สูงกว่าคะแนนหลังเรียนของสถานการณ์แรกอย่างมีนัยสำคัญ ซึ่งแสดงถึงพัฒนาการของทักษะการพูดของนักเรียน อีกทั้งนักเรียนยังมีทัศนคติเชิงบวกต่อการใช้เทคนิคการจำลองสถานการณ์ โดยให้เหตุผลว่าเป็นวิธีที่ช่วยให้เรียนรู้คำศัพท์ใหม่ ฝึกฝนสถานการณ์จริง และเพิ่มความมั่นใจในการพูด อย่างไรก็ตาม การเรียนรู้ด้วยการจำลองสถานการณ์อาจทำให้เกิดความวิตกกังวล เนื่องจากกังวลเกี่ยวกับการใช้คำศัพท์ให้ถูกต้องและเหมาะสม ผลการวิจัยนี้ชี้ให้เห็นว่า การสร้างพื้นฐานความรู้คำศัพท์ให้กับนักเรียนก่อนเข้าร่วมกิจกรรมจำลองสถานการณ์เป็นสิ่งจำเป็น